Νιώθω σαν κάτι ν ́ αναπνέει.
Νιώθω κάτι.
Σκατά. Που θα λέγε κι ο Μπούκ.
Το θέμα είναι τα πράγματα να συμβαίνουν αβίαστα. Όχι τυχαία.
Κάπως έτσι δεκατέσσερις περσόνες, δεκατέσσερις μοναδικοί άνθρωποι συναντήθηκαν ένα βράδυ του Οκτώβρη με τον μεσιέ Μπουκόφσκι και συνέβησαν όλα όσα ήταν να συμβούν.
Εγκεφαλικό σεξ. Αυτό σου κάνει κάθε γραμμή του που την σέρνεις σ ́ όποιο μονοπάτι γουστάρεις και γίνεται το θέατρο ένα ατελείωτο παιχνίδι και μια κατάσταση που το δοκιμάζω το άλλο... κι άλλο-είναι η μόνη ανάγκη.
Με τον Μπουκόφσκι δεν σε μέλλει.
Σε ξεγυμνώνει και είναι μια γύμνια που δεν χωράν ντροπές.
Είναι το τραβηγμένο αστείο την στιγμή του πιο μεγάλου πένθους, η πορδή που ξέφυγε σ ́ ένα δείπνο επισήμων, η βρισιά στο αφεντικό την ώρα που ετοιμαζόταν να σου κάνει αύξηση, ο καθηγητής που πέταξε τα βιβλία, την έδρα και τον εαυτό του μια βραδιά σε κάποιο αμφιθέατρο...
